 |
| Als ik op 11 september jarig ben, doe ik mijn lichte blouse aan. |
Beste Anne Marie,
Hoe wonderlijk dat jij onweer niet noemt in jouw opsomming van zaken die jou angstig maken. Als het onweder in de nacht losbarst, staan Arie en ik op en gaan naar beneden. Ik sla mijn omslagdoek om en we doen sokken aan, zodat we in een paar tellen in onze klompen kunnen schieten. Lezen en praten doen we niet, wel bidden. Het tijdelijke kan zomaar omslaan in de eeuwigheid.
Niet geestdodend
Mijn huishoudelijk werk vind ik meestentijds niet geestdodend. Ik hoef er niet zo bij na te denken, daar krijgt men maar hoofdpijnen van. En ik ben er vanzelfsprekend niet de gehele dag mee bezig, want Annigje heeft verzorging nodig en ik ben ook veel buiten, in de boomgaard en op het land. Het werken als dienstbode kon mij veel minder bekoren.Je schreef over grote en kleine angsten. Welnu, dat herken ik. Pas werd ik angstig wakker omdat ik droomde dat Annigje in de sloot achter ons huis was gevallen. Daarna kon ik de slaap niet meer vatten. Vorige week waren onze kippen ontsnapt. Weet je dat men daarvoor een boete kan bekomen van 5 gulden? Dat wil zeggen: als ze in andermans tuin geraken. Of men moet drie dagen in het gevang. Ook iets om bang van te worden.
Momenteel houd mijn naderende verjaardag mij bezig. Ik heb boerenjongens gemaakt, die ken je toch? Rozijnen op brandewijn.
Wat rest mij nog te schrijven? O, dat je gelijk hebt wat de erwt betreft. De natuur zit wonderlijk in elkaar. Zelf verwonder ik mij vooral over de spruit. Vele over elkander gevouwen blaadjes die tezamen kleine kooltjes vormen. En dan de wijze waarop zij zich lijken vast te klemmen aan de steel van de plant, als kleine apen in een palmboom.
Tulband op het hoofd
Van jouw bericht over dreiging van Mohammedanen stond ik te kijken. Vertel eens, heb je er wel eens een ontmoet? Dragen zij een tulband op hoofd en schoenen met een opkrullende neus? Ik heb wel eens een prent gezien.Je liefhebbende Plonia
Beste Vrouw Loeve,Wat ik me afvroeg na Uw schrijven is wat U tijdens een onweersbui met Annigje doet. Gaat zij ook uit haar bedje?
BeantwoordenVerwijderenMerkt zij toch al iets van Uw beider angsten?
Ondanks dat ik in een totaal andere tijd leef als U en Uw gezin merk ik zeer zeker dat je als ouder zijnde je eigen angst op je kind kunt overdragen.
Ik vraag me af hoe U dit ervaart,wellicht vanuit Uw geloofs principe's?
Het is totaal niet mijn bedoeling om discussie uit te lokken met betrekking tot het geloof maar nu anno 2013 verbaasd deze angst mij soms nog steeds.
Gr Corina
Ha Corina,
VerwijderenIk kan je gerust stellen: mijn oma Annigje, dochter van Plonia, was niet of nauwelijks bang voor onweer. Blijkbaar heeft Plonia haar angst niet overgedragen. Annigje heeft haar kinderen, waaronder mijn moeder, nooit uit bed gehaald als het 's nachts onweerde.
Groet!
Anne Marie
Dag Anne Marie,
BeantwoordenVerwijderenFijn om te lezen!!Onweer kan ook mooi zijn. En zeer zeker in onze mooie polder!!
Goed dat Annigje dit zo heeft gedaan met haar kinderen.
Gr. Corina
Ook ik dacht gelijk aan onweer, vroeger was ik er bang voor, ontzettend natuurgeweld. Mijn broer maakte een eind aan mijn overdreven angst: alleen de flits is gevaarlijk, als je die ziet, ben je niet geraakt, het lawaai is totaal ongevaarlijk. Mooi was dat, maar ja, de volgende flits kon je maar zo wel raken. Net als de koeien en bomen bij ons in de buurt, bij mijn oom in de buurt, 16 km. verder, bij mijn andere oom, anderhalf uur fietsen verder of bij familie in een nieuwe polder, waar de bui bleef hangen, vier uur lang, een boerderijbrand die we nog net konden zien en diverse koeien en paarden gedood, bomen getroffen ook. Geen wonder dat wij kinderen bij hevig onweer uit bed werden gehaald, drie lagen kleding aankregen en de schoenen en dan op een paar opgevouwen dekens in de kamer te slapen werden gelegd. Vader en moeder bij de tafel, geld, sieraden en verzekeringspapieren in een groot koekjesblik op tafel en, als de koeien op stal stonden, lag bij mijn vader een heel scherp mes. nee, niet om de koeien te doden, maar om het touwhalster door te snijden als de knoop niet snel genoeg los wilde, omdat de koe als een razende met haar kop sloeg. Dan naar buiten jagen, met koeien lukte dat wel, maar paarden willen weer terug in hun "veilige" stal, dan was de hele buurt in touw om ze buiten te houden, en huisraad te redden, als een boerderij in brand vloog.
BeantwoordenVerwijderenIk denk, dat u het zo vanzelfsprekend vindt dat Annigje als eerste gered moet worden, dat u dat niet eens noemt. Ze lag vast "voor het grijpen" in haar wiegje met een tas met extra kleertjes er bij en ach, de buurt was vast wel bijgesprongen om de lieverd van kleertjes te voorzien indien nodig.