 |
| Het levensverhaal van Hannah Hauxwell doet me aan jou denken. |
Ha Plonia,
Een kind dat geen familie is laten delen in je moedermelk... dat vind ik een bijzondere vorm van burenhulp. Mooi dat moeders in jouw dorp met elkaar de baby van een weduwnaar of zieke moeder in leven houden.
Hannah Hauxwell
Momenteel lees ik een bijzonder boek over de Engelse Hannah Hauxwell. Ze wordt geboren in 1927 en blijft op haar 35ste alleen achter op een boerderij in een verlaten dal in Yorkshire. Dorpsgenoten en familie trokken weg uit het dal, of zijn overleden. Hannah heeft geen electriciteit en geen kraan. Haar verhalen over haar leven en jeugdherinneringen doen me steeds aan jou denken.In de jaren zeventig, de dagen nadat er een documentaire over Hannah is uitgezonden, ontvangt de regionale omroep stapels post van kijkers. Zij zijn geraakt door de rustige, tevreden manier waarop Hannah haar leven leidt. Veel materiële zaken die de televisiekijkers onmisbaar zijn gaan vinden, kent Hannah niet eens. Mensen voelen zich beschaamd en ondankbaar als ze Hannah horen vertellen over haar sobere leven.
Geluk
Hannah waardeert haar leven, zorgt tevreden voor haar vijf koeien en wordt verdrietig bij de gedachte dat ze haar boerderijtje ooit zal moeten verlaten, als ze ouder wordt.Door mijn correspondentie met jou weet ik al dat geluk niet afhangt van materie. Ook als je de was met de hand moet doen, melk van je eigen beesten komt en groenten van je eigen land, kun je gelukkig zijn, blijkt uit jouw verhalen.
Baldersdale, het dal van Hannahs jeugd, vertoont overeenkomsten met jouw Hardinxveld. In Baldersdale weten de mensen dat de enige hulp die ze op momenten van moeilijkheden kunnen krijgen, van hun buren en dorpsgenoten zal komen. Of van familie uit de nabije omgeving. Dus staan ze ook voor anderen klaar.
Jij kent die saamhorigheid, dat onvoorwaardelijk delen van gereedschap, voedsel, tijd en menskracht. Ik moet moeite doen om me er een voorstelling van te maken.
Liefs,
Anne Marie
Zo mooi geschreven, lieve Anne Marie. Ik vraag me ook vaak vepaalde dingen af. Waar we de hele dag toch eigenlijk mee bezig zijn bijvoorbeeld. Dingen, die wij "vrije zijn" noemen, maar die ons (mij in ieder geval!) toch niet het gevoel van vrijheid geven. Deze serie op TV nog even kijken (anders mis ik het verhaal), voor dit en dat of eigenlijk nergens voor de stad in...noem maar op. We hebben door al die gemakken (stofzuiger, wasmachine, vaatwasser enz) veel meer tijd dan vroeger en toch lijkt iedereen enorm druk. We hebben electrisch licht en kunnen dus ook `s avonds nog werken, maar of dat écht beter is? Vorig haar waren we 2 weken op vakantie in een huis in de bergen. Zonder warm water, zonder douche, zonder kachel, zonder electrisch (of gas)fornuis. Alles met hout verwarmen....dat betekende ook, dat je wel een uur in de keuken bezig was, voor je aan je eerste kopje koffie kunt beginnen. Ik vond het fijn zo! Ellenscrapothekerin.blogspot.com
BeantwoordenVerwijderenHoi Ellen,
VerwijderenDat lijkt me nou bijzonder, vakantie vieren in een huis waarin een houtvuur de enige warmtebron is. Als je toch niet hoeft te haasten om op tijd op je werk te komen, zou ik daarvan kunnen genieten. Een heel goede manier om los te komen van het alledaagse leven, om bezig te zijn in het nu, zonder in gedachten alweer druk te zijn met wat nog komt. Door ons moderne leven vol prikkels leren we dat af, helaas.
Ook in Nederland zijn er boeken over dergelijke mensen. Ken je "Het leven van Evert", van Brand Overeem? Hij heeft trouwens diverse van dat soort boeken geschreven. Ook over de zusters van de Mariahoeve in Putten. Hun boerderijtje is nu een museum, het zou je vast wel aanspreken
BeantwoordenVerwijderenHoi Heidi,
BeantwoordenVerwijderenWat een leuke tip! Klinkt boeiend inderdaad. Ga ik onthouden, dank je.