Dit is een bekentenis

Hier zie je mijn moeder, met mij.

Ottoland, 26 januari 2013

Ha Plonia,

Ik moet je iets bekennen. Nu jij bijna moeder wordt, vind ik het een goed moment voor deze biecht. Hier komt het: ik heb voor het moederschap vaak te weinig waardering gehad.

Natuurlijk, ik ben beïnvloed door de maatschappij; een carrière geeft meer status dan moederlijke zorg. Maar het zou niet eerlijk zijn om alleen naar de publieke opinie te verwijzen. Ook ik ben schuldig.

Bananenprakster

Alle met eindeloos geduld gestrikte kindervetertjes, gesnoten neusjes, gespoelde luiers, keurige stapeltjes handdoeken in de kast, met zorg bereide maaltijden, heel lang heb ik het ondergewaardeerd.
Dat kwam als een boemerang bij me terug toen ik zelf moeder werd. Ik had soms het gevoel dat mijn leven voorbij was. Wat betekende ik nog, als bananenprakster en zandbakzandveegster? Een oud-collega van de krantenredactie bekende later: 'Toen jij je ontslag indiende dacht ik: weer een goed opgeleide vrouw die verloren gaat voor de maatschappij'.
Niet dat ik een keus had, want deeltijdwerken stond mijn werkgever niet toe.

Verloren voor de maatschappij, gebogen over manden wasgoed, pannen, wieg en box. Maar wacht even, hoe zit het dan met jou, mijn overgrootmoeder? En met mijn grootmoeder en moeder? Ook allemaal verloren vrouwen?

Standbeeld

Inmiddels ben ik wijzer. Misschien richt ik op een dag een standbeeld op, voor alle ondergewaardeerde moeders. Helden zijn het, zichzelf wegcijferend in de zorg voor man en kinderen. Ze zorgden voor een harmonieus opgroeien van hele generaties. (Over emancipatie hebben we het later wel weer.)

Plonia, alvast bedankt voor alle luiers die je gaat spoelen, de warme sokken die je gaat breien, de puddingen die je voor jouw kinderen gaat koken. Voor alle bemoedigende aaien over de bol, geplakte pleisters en troostende woorden. Dankzij jou kon mijn grootouder prettig opgroeien. Een stabiele jeugd maakte van mijn grootouder een stabiele ouder.

Plonia, als je straks de luiers uitspoelt, denk dan nooit dat het niets betekent. Jouw zorg werkt door tot in mijn generatie. Dank je wel!

Liefs,
Anne Marie