 |
| De zaal in Het Arsenaal in Nieuwpoort. Links van mij op het podium jouw foto, levensgroot. Rechts de paspop met jouw onderrokken en hemd. |
Hey Plonia,
Een zaal vol mensen heeft gisteravond geboeid geluisterd naar een voordracht over jou! Ze vonden het interessant dat iemand uit 1912 op Twitter zit en blogt met haar achterklein-dochter.
De luisteraars waren vrijwilligers van bibliotheken en mensen van historische verenigingen.
Jouw vader
Ik heb de mensen eerlijk verteld dat je een gewone vrouw uit Hardinxveld bent. En wie jouw moeder is. Dat ze vijf kinderen verloor en altijd een kinderdoodshemd in haar kast had liggen, zoals alle moeders bij jullie. Over jouw vader heb ik ook verteld. Dat hij twee jaar voor het huwelijk van zijn moeder werd geboren. In mijn tijd doen mensen daar niet zo moeilijk meer over, dus dat kon ik rustig vertellen. Marlise was er ook bij. Zij kon uitleg geven over jouw kleding.Het publiek heeft jouw foto bewonderd en kwam in de pauze bekijken hoeveel onderrokken jij wel draagt. Voordat je nu denkt: mooie boel, vreemden die mijn onderkleding bekijken, moet ik je vertellen dat de mensen vonden dat je er prachtig en voornaam uit ziet op jouw foto. Jouw duurzame manier van leven bewonderen ze. Zelf zijn ze te gemakzuchtig om een gat in hun sok te stoppen. Een geit willen ze ook niet houden; ze kopen de melk liever. En kranten in stukjes snijden voor op het toilet, daar hebben ze geen zin in.
Bloemen
Bedankt voor jouw tips over stijfsel. Ik zal eens in de winkels kijken of ik nog ergens stijfsel kan kopen, dan kan ik het uitproberen.
Dank zij jou word ik nog eens een goede huisvrouw. Echt.
Groet!
Anne Marie
Via google vind ik een website, www.stijfsel.nl, waar je stijfsel kunt bestellen.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me nog wel dat ik vroeger onder gesteven lakens sliep. Ook de overhemden van mijn vader waren gesteven.
Mijn moeder deed dat overigens niet zelf: ze kon zich een wasserij veroorloven voor de 'grote was': linnengoed, en dus de overhemden van mijn vader.
Overige kleding, en ook de katoenen babyluiers, waste ze zelf.
In 1963 kochten mijn ouders de eerste automatische wasmachine; hun vijfde kind was toen net geboren: 5 kinderen, in de leeftijd van 0-9 jaar, waarvan twee in de luiers. Ik ben de oudste; later kwam er nog één broertje bij.
Stijfsel, ja, met kokend water tot een pap geroerd. Toen ik bijna vier was stond er een grote afwasteil vol in de kamer, het vroor buiten. Ik was nieuwsgierig, keek er in en viel vooover, gelukkig raakten mijn tenen de vloer nog. Ik brullen van schrik (en pijn?), mijn moeder greep me onder de arm en riep tegen mijn zus, die juist op de w.c. zat (houten plank, gat erin, deksel, u kent het en zelfs gesneden krantenpapier!):"kom gauw, gauw, dat kind verbrand levend". Zus, met onderbroek ergens halverwege, stormde op die noodkreet af. Ondertussen stond mijn moeder al met mij bij de pomp, op een paar meter buiten ons huis. Mijn zus pompen en pompen en mijn lange blonde haar werd nat en koud en vertoonde zelfs een rijplaagje, toen ze ophielden. Gelukkig was de stijfsel door het ijskoude water een dikke plak geworden en had nauwelijks mijn hoofdhuid geraakt, alleen maar lichtrode huidskleur. Het heeft mij voorgoed genezen van stijfselkijken. Maar als het zomer was geweest hadden we geen water in de pomp gehad (haalden dan gebruikswater uit de put van een buurman verderop. Of als mijn zus niet thuis was geweest die dag, dan had ik een zware verbranding met kaalheid als gevolg gehad, volgens onze dokter. Mijn moeder had niet kunnen pompen, want ik kronkelde als een speenvarken dat geslacht dreigt te worden. U weet, Plonia, hoe een pomp werkt, dit stijfseldrama vond in 1951 plaats op het platteland. Later, toen ik zelf lezen kon, stonden er stukjes van een mevrouw Kraak-Helder in een damesblad, met tekeningen er bij, het stijfselmerk was Crackfree, toch leuk dat die Nederlandse oma-achtige vrouw net zo heette in het Nederlands als de stijfsel in het Engels.
BeantwoordenVerwijderen