Over een naaikrans en een orgeltrapper

De toren van onze kerk.

Hardinxveld, 27 augustus 1912

Nou Anne Marie,

Dat je een bank om een gift hebt gevraagd om mijn kleding te kunnen namaken vind ik bedenkelijk. Het is alsof je bij de diakonie aanklopt omdat je zelf te arm bent. Jij leeft in welvarender tijden dan ik, en zelfs ik heb nooit ergens aangeklopt om geld te vragen voor mijn kleren. Ik zou het maar niet aan de grote klok hangen, want het is niks om trots op te zijn.

Naaikrans

Overigens, als je hulp nodig hebt bij het naaien van mijn rokken kun je wellicht de naaikrans van jouw kerk vragen? Of hebben jullie die niet? Bij ons is er naaikrans Dorcas. Die is twaalf jaar geleden gesticht om naai- en verstelwerk te verrichten voor armelui die door de diakonie ondersteund worden. Ik ben er ook wel geweest, om te naaien bedoel ik. Tijdens het werk leest iemand voor uit een stichtelijk boek. Eerlijk gezegd vond ik dat voorlezen maar niks. Ik had onder het naaien liever een praatje gemaakt met de andere vrouwen. Men was zeker bang dat we zouden gaan roddelen.

Over roddelen gesproken; de jongens op de orgelgalerij zaten me gisteravond tijdens de dienst toch te kletsen! De orgeltrapper, die de lucht in de balgen van het orgel moet trappen, heeft de taak de jongelieden op zijn galerij in het gareel te houden. Hij had er een zware dobber aan. 't Is maar een hondebaan voor die man. Hij verdient 31 gulden per jaar met zijn bijbaantje. Daarvoor moet hij zich in het zweet trappen en politieagent spelen op de galerij.

Vandaag is Arie in zijn eigen hoepmakerij begonnen. Ik vond het erg genoeglijk, mijn man zo dicht bij huis.

Kort verhaal

Zeg, vertel me nog eens wat je eigenlijk allemaal gaat vertellen op die avond voor mensen van de bibliotheek? Zo interessant kan het toch allemaal niet wezen wat je over mij kunt vertellen? Je moet het verhaal maar kort houden hoor.

Ik groet je met een hartelijke groet,
Plonia