 |
| Mijn oude beer en een popje met porseleinen hoofd en handjes. |
Ha Plonia,
Het raakt me dat jij als twaalfjarige zes dagen in de week voor een strenge mevrouw moest sloven. Je was nog maar een kind!
Jij werd twaalf in 1901, ik werd dat in 1980. Nog geen tachtig jaren van verschil, maar de afstand lijkt onoverbrugbaar. In gedachten zie ik je thuiskomen na je eerste werkdag. Gaf je een schop tegen je springtouw en tol, omdat je veel te moe was om ermee te spelen? Realiseerde jij je dat je kindertijd voorgoed voorbij was? Of was je trots omdat je nu bij de grote vrouwen hoorde?
Beer
Een pop of beer had je waarschijnlijk niet. Toen ik zelf twaalf was, voelde ik nog altijd vertedering voor mijn beer. Ook al vond ik mezelf daar eigenlijk te groot voor. De grote-mensenwereld kwam dichterbij, maar ik hoefde er nog niet in.
Ik heb nog eens goed naar oude foto's gekeken. Daarop zie ik vrouwen en meisjes staan in lange rokken, met witte schorten voor. Óók de meisjes die er uitzien als kinderen moesten al hele dagen schrobben en poetsen. Na het vertrek van de fotograaf keerden ze niet terug naar een hinkelspel of klaslokaal, maar naar een wastobbe, een aanrecht of een mand met naaiwerk. Ik hoop maar dat ze onder het werk nog wel eens konden giechelen met elkaar. En dat hun moeders hen af en toe nog een beetje verwenden thuis.
Groet,
Anne Marie
Tja, mijn opa en oma moesten ook al zo jong werken bij 'de rijken'...mijn opa hield er zijn hele leven een soort haat aan over tegen rijke mensen... Gelukkig oma niet! Ze vertelde wel dat ze één uitje per week had; het kerkkoortje op de zondagmiddag waar ze bij zong en ze kon heel veel liedjes voor mij zingen. Gelukkig was ik zo slim om ze op te schrijven (alleen de tekst) en de meeste kan ik ook nog zingen.
BeantwoordenVerwijderenZou )Plionia ook zo iets hebben gedaan?