 |
| Annigje speelde zoet met klosjes en knopen uit mijn naaidoos, maar Octaaf nam ze weg om haar te plagen. |
Hardinxveld, 29 oktober 1914
Beste achterkleindochter,
Welnu, wij begrijpen elkander niet, zoveel is duidelijk. Vaderlandsliefde is een goed ding. We mogen strijden voor alles wat waarde voor ons heeft. Zeker, onze Hollandse vlag is slechts een stuk doek, een symbool. Maar wekt die fier wapperende driekleur niet in ons allen gevoelens van trots en ontroering?
Arie en ik moesten lachen om het bericht dat jullie het eerste aansteken van de
kachel na de zomer hebben ‘gevierd’. Wij zijn in het voorjaar juist blij als de
kachel weer uit kan blijven. Sjouwen met kolen is heus geen pretje en het wordt
er stoffig van in huis. Bovendien zou ik de kosten liever vermijden. Elke
winter gaat er een aanzienlijk bedrag naar de kolenboer. Beste achterkleindochter,
Welnu, wij begrijpen elkander niet, zoveel is duidelijk. Vaderlandsliefde is een goed ding. We mogen strijden voor alles wat waarde voor ons heeft. Zeker, onze Hollandse vlag is slechts een stuk doek, een symbool. Maar wekt die fier wapperende driekleur niet in ons allen gevoelens van trots en ontroering?
Dure kolenboer
Schoorsteen
Toch wil ik je in één opzicht gelijk geven: het is heerlijk om vanuit de kou een warm huis binnen te komen, je handen uit te strekken naar de gloed van de vlammen. Ons bed staat op zolder tegen de schoorsteen aan, zodat we ook daar de warmte kunnen voelen.Volle treinen
Er keren steeds meer vluchtelingen terug naar België. De directeur van de coöperatieve graanmaalderij uit Giessen-Nieuwkerk, Cornelis van Houweling, is met de trein naar Antwerpen gereisd, daar hij enige zaken had af te handelen. Gisteren was Van Houweling bij vader in de smederij. Hij vertelde dat veel treinen overvol zaten met terugkerende vluchtelingen. Het zijn vooral neringdoenden, die hun zaken moeten openen op straffe van openbreking door de Duitse autoriteiten.Duitse dieven
Van Houweling had met eigen ogen gezien hoe in Antwerpen Duitse officieren een magazijn met overhemden lieten openbreken om zichzelf van nieuwe kleding te voorzien. Verder zag hij op de wegen terugkerende vluchtelingen met handkarren, kruiwagens en koeien. Vooral de werkende stand keert huiswaarts; vermogenden zullen beslist niet terugkeren voordat de oorlog is afgelopen, verzekerde Van Houweling mijn vader. Zij hebben in hun grote huizen personeel achtergelaten om voor hun bezit te zorgen. Ook vertelde hij: “Ik heb zeer veel Antwerpenaren gesproken die ronduit beweerden dat zij het gedurende hun verblijf in Holland beter hadden dan ooit bij hen thuis.”Plaaggeest
Onze gasten uit het zuiderland voelen zich steeds meer thuis. Octaaf neemt gedroogde appelen weg en plaagt onze Annigje. En Marie doet alsof ze het niet ziet. Gistermiddag speelde Annigje met knopen uit mijn knopendoos en met garenklosjes. Ik zag nog juist hoe Octaaf knopen en klosjes van Annigje wegnam, waarna Annigje het op een brullen zette. Ik heb de jongen naar buiten gestuurd.Marie spreekt nog niet over terugkeren.
Je liefhebbende Plonia
Doordat ik me had opgegeven voor nieuwe reacties kwam ik er nu achter dat je weer begonnen bent.
BeantwoordenVerwijderenHad je op je zoektocht naar info over de eerste wereldoorlog deze menusite al gevonden: http://www.wereldoorlog1418.nl/kookboek/index.htm#18
Mijn oma is destijds uit Antwerpen gevlucht toen ze 14 was, ze waren Amsterdammers maar haar vader werkte toen daar en was het gezin verhuisd. Zij zijn later niet meer teruggegaan.
Sinds 1 jaar woon ik op het eiland Tholen en omdat vluchtelingen natuurlijk in Zeeland en Noord-Brabant al snel waren is het hier ook druk geweest. Bergen op Zoom was de dichtsbij zijnde stad en daar is veel gebeurt.
Je verhalen over Plonia interesseren me vanuit dat ook punt ook.
Ha Lot, wat een ontzettend leuke link naar dat oorlogskookboek. Zelfs een recept voor oorlogscake... Eigenlijk een soort aardappelpuree met suiker en ei. Bedankt voor de tip!
BeantwoordenVerwijderenBijzonder, wat je vertelt over je oma. Heeft ze jou wel verteld over haar vlucht uit Antwerpen?
Ja ik was vaak bij oma en opa, ze woonden naast ons op de Prinsengracht in Amsterdam en de zaken van opa en vader zaten eronder en later toen de zaak van mijn vader slechter ging lopen - hij is (maat)schoenmaker en de hakkenbarren kwamen in het begin van de 60-er jaren - bij opa in de zaak gekomen, was meubelzaak in oud Hollands eiken, ze hadden verschillende meubelmakers die voor hen werkten.
BeantwoordenVerwijderenIk heb dus veel van ze meegemaakt en lijk ook erg op oma en net als zij kook en bak ik graag, we deden dat vaak samen, o.a. oliebollen en appelflappenbakken.
Opa is mijn beschermengel volgens mijn moeder. Ik doe dus vaak een beroep op opa en vraag hem soms om te helpen in bepaalde situaties.
Van mijn oma herinner ik op het moment alleen dat ze vertelde dat ze in opvangezin na de vlucht uit Antwerpen roomboter op brood kreeg en daar misselijk van werd en achter een boom ging staan overgeven.
Ik ben ook nog steeds kind, mijn ouders zijn 89 en wonen nog zelfstandig. Ik hoor vooral van mijn vader nog dingetjes uit de oorlog en vraag ook veel aan ze. Ze hebben het niet heel slecht gehad in de oorlog, opa was een scharrelaar, ruilde veel er was altijd wel iets te eten.
Zij waren ook bij de schietpartij op de Dam, en zijn al sinds hun 15e samen, mijn vader kwam toen in de leer bij de schoenmaker die naast oma en opa werkte.
Wat leuk dat je verhalen voor anderen ook schrijft, ik heb daar zelf niet zo'n behoefte aan dat op schrift te hebben allemaal. Mijn zus heeft geen kinderen en mijn dochter ook niet. Na haar sterft deze tak uit.
Ik probeer wel dingen van mijn ouders een goede bestemming alvast te geven.
Kan nog wel een tijdje doorschrijven maar daar zijn reacties niet echt voor.
Mooi, die herinneringen. De oude ambachten van je vader en opa, de band met je oma. Herinneringen om te koesteren. Het vastleggen ervan is wat mij betreft niet alleen voor eigen (klein)kinderen van waarde; ook voor anderen is het, alleen al uit geschiedkundig oogpunt, van betekenis. In geschiedenisboeken worden vooral de mensen op hoge posities beschreven, maar ik vind juist de levens van gewone mensen interessant.
BeantwoordenVerwijderenBen het helemaal met je eens. Juist "gewone" mensen makenhet verschhil.
VerwijderenIk ga je site eens helemaal doorspitten. Mijn ouders hebben beiden ook een boek Mama - Pappa vertel eens ingevuld, geplakt en bijzonder gemaakt. Elk natuurlijk op geheel eigenwijze. Voor die boeken gaat mijn dochter later een bestemming vinden en ook de watersportlogboeken van mijn vader over 30 jaar zoek ik tzt een bestemming voor. Jouw uitgebreide overzichten zullen me zeker behulpzaam zijn.