Huis kopen

Het huis dat Arie wil kopen staat op Rivierdijk B545.
 Je ziet de voordeur.

Hardinxveld, 11 juni 1912

Beste Anne Marie,

Nu moet ik je toch eerst iets vertellen. Weet je nog dat je mij op 21 april een foto stuurde van een paar huizen aan de Rivierdijk? Je schreef erbij dat het stuk dijk in 2012 Peulenstraat heet. Daarna antwoordde ik je dat Arie het erover had om de woning naast het meest rechtse huis op die foto te kopen. Hij had gehoord dat de bewoner zou gaan verhuizen. Nu is het zo ver: het staat te koop. Arie heeft met familie en de bank gepraat om geld te lenen. Het huis staat onderaan de dijk en er is een grote schuur bij, waar hij een eigen hoepelmakerij zou kunnen beginnen. Ik word zenuwachtig als ik denk aan de schuld die we ervoor moeten maken.

Waarover ik het ook nog met jou wil hebben: maak je het niet te gek met al jouw epistels over mij? Dat je nu ook al over mij hebt geschreven voor de historische vereniging in mijn dorp, dat is echt wat overdreven. Ik ben maar een gewone vrouw, dat weet je toch? En ik treed helemaal niet graag op de voorgrond.

Over de foto van jullie ondergoed ben ik echt verbaasd. Het lijkt wel poppenondergoed. 't Heeft letterlijk niet veel om het lijf. Wat een armoe! Dan ben ik toch blij met mijn eigen kleding. Ik voel me dankbaar dat ik in mijn eigen tijd mag leven.

Honger

Je vindt dat er veel regels zijn in mijn tijd en dat ik onderdanig moet zijn. Ik kan je vertellen: sinds ik getrouwd ben voel ik mij juist bevrijd. Alsof ik een juk heb kunnen afgooien. Je hebt er denk ik geen idee van hoe het kan zijn om dienstbode te zijn. Ik schreef je er al eerder iets over.
Wat ik je nog niet vertelde: er waren mevrouwen die je zo weinig mogelijk te eten gaven, uit zuinigheid. Ik herinner mij mevrouw Den Dikken. Ze kwam op de keldertrap zitten als ik de rotte appels uit de appelvoorraad moest halen; ze was bang dat ik een appel zou stelen. Op een dag had ik zo'n honger dat ik, toen ze even niet oplette, een appel in de buidel onder mijn rokken heb verstopt. Later voelde ik me daar schuldig over.
Deze mevrouw controleerde ook regelmatig mijn schrobborstel. Als die niet genoeg was afgesleten, had ik niet hard genoeg geschrobd en werd ze boos. Tijdens de maaltijd moest ik altijd alleen in de koude keuken zitten, terwijl zij en d'r man boven bij de kachel aten. Je had ook goede mevrouwen hoor, gelukkig wel. Maar eigen baas zijn, dat is toch wel het mooist.

Ik wens jou een goede week, ook al werk jij wel voor een baas.

Een groet van je overgrootmoeder,
Plonia