Vergeten papsoorten

Mijn bordje gruttenbrei.

Ottoland, 14 maart 2012

Dag Plonia,

Kon ik vanavond maar een hapje mee-eten bij jou. Het is jaren geleden dat ik rijstebrei met krenten heb gegeten. Mijn vader maakte dat vroeger vaak, heerlijk. Ik deed er lekker veel bruine suiker over. Gruttenbrei heb ik ook alweer lang niet gegeten. Een heel enkele keer maak ik het, als ik in de winkel een pakje boekweitgrutten heb kunnen vinden. Het wordt niet veel meer verkocht. Wel boekweitmeel, maar daar kun je geen gruttenbrei  van koken.
Gruttenbrei is het lekkerst als je hem lekker dik maakt, zo dik dat je lepel er nét niet rechtop in blijft staan. En dan de volgende dag nog wat opbakken in de koekenpan. Verrukkelijk, grutjes met de friszure smaak van de karnemelk waar je ze in hebt gekookt, met een knapperig korstje aan de onderkant. En dan een beetje roomboter en flink wat stroop eroverheen.

Bij mij in huis ben ik de enige die het kan waarderen. Daarom maak ik het niet vaak. Mijn man is opgegroeid met weinig anders dan yoghurt, mijn oudste dochter heeft een koemelkallergie en de jongste heeft zich door deze twee weigeraars te veel laten beïnvloeden. Ik heb geprobeerd om haar in mijn kamp te krijgen, maar dat is mislukt. Het gevolg is dat ik nu door drie paar ogen word aangestaard als ik eens een enkele keer gruttenbrei zit te eten.
'Wat ruikt dat vreemd', zegt de een dan.
'Het ziet er ook zo raar uit', vindt de ander.
'Weet je zeker dat het niet schadelijk voor je is?' vraagt de volgende.

Ik trotseer hun blikken. De combinatie van zoete stroop met frisse karnemelk en daarbij de milde smaak van grutten... zo lekker, ik hoor hen niet eens.

Je achterkleindochter