 |
| Geen koek in de trommel en een lege ouwe sok. |
Het werd hoog tijd dat ik de vraag die me al dagen bezighield eens stelde, vond ik vanmorgen. Ik had net de koffie ingeschonken toen ik de koe bij de horens vatte.
'Zeg Arie, die schuur die jij wilt kopen, hoe lang moeten we daarvoor sparen?'
Ik roerde in mijn havermoutpap en keek naar de damp die als ochtendnevel boven het bord hing. Het was koud in de keuken, de kachel had ik nog maar net aangestoken.
'Sparen?' zei Arie verbaasd.
Hij legde zijn lepel terug in zijn bord.
'Plonia, dat zou járen duren. Zo lang wil ik niet wachten. Ik wil proberen wat geld te lenen. Bij onze ouders, bij de bank.'
Ik liet me tegen de rugleuning van de stoel zakken.
'Maar dan hebben we een schuld.'
Arie knikte. 'En een onderpand. Mocht het niet goed gaan met de hoepmakerij, dan verkopen we de schuur gewoon weer.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Het is niet goed om schulden te maken.'
Arie legde zijn hand op mijn roerende hand. Ik liet de lepel los.
'Lieve Pleuntje, luister eens. Schulden maken door op grote voet te leven is niet goed. Maar investeren in een bedrijf is wat anders. Het geeft me de mogelijkheid zelf te ondernemen, in plaats van te zwoegen voor een baas, van de ochtend- tot de avondschemer, voor zes, hooguit zeven gulden per week.' Hij keek me indringend aan. 'Vertrouw je me?'
Ik knikte. Ik vertrouw hem. Toch drong zich vandaag het beeld van een lege sok en een lege koektrommel aan me op. Gelukkig hebben we een kleine appelboomgaard; na de oogsttijd hebben we in ieder geval een paar appeltjes voor de dorst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten